Voortgangsblog #7

Eindelijk is de zon weer een keertje zien. Na die grijze dagen van afgelopen week, was ik er wel aan toe. Afgelopen week heeft manlief de baby's gefotografeerd die ik af had.

Deze baby's fotograferen is wel een stuk makkelijker dan new borns. Je kunt ze neerleggen zoals je wilt en ze blijven ook daadwerkelijk ook zo liggen. Top!

Ook met baby Sophie ben ik bezig. Arme meisje is zo toegetakeld dat ik haar haartjes niet eens kon rooten. Er zit allemaal harde lijm aan de binnenzijde die ik er niet voldoende uitkrijg. Ik heb ze er nu maar op getekend. Ik ben zeker geen expert op dit gebied en moet nog heel veel leren, maar bij Sophie zie ik zelfs hoe ik het anders zou doen. Wel een goede basis en goed materiaal, alleen zijn sommige oplossingen niet zo gelukkig gekozen.

Daarnaast is mijn trouwe winterpartner, mijn zwarte winterjas die ik al eeuwen heb, nu echt kapot. Nou ja de rits dan. Omdat we pas verhuisd zijn, kom ik wel steeds vondsten tegen, waaronder een zilveren winterjas van Mexx, die ik dus glad vergeten was. Maar daar moet wel een nieuwe das bij, dus die ben ik nu aan het breien van lichtgrijze wol. In een gerstekorrel motief en wat grover. Het wordt al mooi, maar ik moet nog een eindje om van een das te kunnen spreken.

Aankomende week Valentijn, waarvoor ik wat kaarten gemaakt heb. Ondanks alles (en ieder huisje heeft zo zijn kruisje) mag ik toch weten dat ik gezegend ben. Ik moet mezelf er soms op wijzen dat er inderdaad zaken zijn die ik niet heb, maar er zijn veel meer zaken (lees ook: mensen e.d.) die ik wel heb en dat ik me daarop moet concentreren.

Iemand zei ooit: leef met het einddoel in gedachten. Als je einddoel is dat je omringt wil zijn door dierbaren, moet je daar nu voor leven. Dus heb elkaar lief en lach een beetje. Zelfspot is een groot goed, zeker in deze periode van gekte en chaos.