Voortgangsblog #9

Het leek een mooie dag te gaan worden, maar ik zie de bewolking dikker worden. Het lijkt wel herfst in plaats van voorjaar!

De afgelopen week kenmerkte zich door dozen tissues en neusspray. Ik lijk maar niet echt af te komen van de verkoudheid en hetzelfde geldt voor de rest van ons gezinnetje. Joshua heeft nog steeds erg last van zijn doorkomende tandjes met alle bijbehorende kwaaltjes. Gelukkig slaapt hij wel goed, dat vinden wij als ouders vooral erg fijn!

Afgelopen week was ook een week van emotie. Mijn vader had in het voorgaande jaar een ernstige opdonder gehad en het heeft er even op geleken dat hij het niet ging halen. Maar gelukkig mochten wij afgelopen zaterdag toch zijn verjaardag vieren. Met zijn gezondheid gaat het gelukkig weer goed, al blijft hij natuurlijk nu in de medische malle molen!

Met die terugkomende herinneringen, kwamen er ook weer herinneringen boven van twee jaar geleden, toen mijn man en ik onze tweeling verloor met 8 weken zwangerschap. Het leek me mooi om er nu iets mee te gaan doen, het is altijd fijn om handen en voeten te geven aan je verdriet heb ik in de loop der jaren geleerd.

Ik had al wat dingetjes gemaakt, maar ik wil het nu wat anders aanpakken. En ik wil ook graag benadrukken dat ik dit niet doe, omdat ik het niet los kan of wil laten. Ik doe dit, zodat het taboe doorbroken wordt. Het taboe op miskramen. En het taboe op het daarbij behorende verdriet.

Er niet over praten, maakt het verdriet alleen maar groter en groter. En ik kan alleen maar spreken uit eigen ervaring, maar het lijkt er op dat er veel meer vrouwen met dit verdriet rondlopen. Onvoorstelbaar veel zwangerschappen lopen uit op een miskraam in een vroeg of laat stadium. En dit gegeven van dood hebben wij als maatschappij weggedrukt. In onze poging de dood te ontwijken, focussen wij ons op jong en verjongen. Terwijl we iedere dag een stukje dichterbij onze dood komen. Dat is niet pessimistisch of doemdenken, het is realiteit!

Dus zullen wij hoe dan ook met dood, verlies en rouw om moeten gaan. Het staat immers in onze handpalmen geëtst (de twee m's van Memento Mori: gedenkt te sterven). In de victoriaanse tijd gingen ze er mooi mee om. Sterfte was veel meer aanwezig en men droeg ook een tijdlang zwart in de rouwtijd. Daar hoorden ook sieraden bij. Zoek ze maar eens op: rouwsieraden. Er zitten prachtige exemplaren bij!

Ik wil mijn tweeling ook eren door een soort van tentoonstellinkje te maken d.m.v. kleine kunstobjecten met de titel: Lights will guide you home (lichtjes zullen je naar huis gidsen). In de afgelopen week heb ik daar wat onderzoek naar gedaan en ik het liedje 'Shape of my heart' (de vorm van mijn hart) kwam vaak naar boven. Op zich heeft de tekst niet veel met het onderwerp te maken, maar de titel vond ik mooi. Dus ben ik nu begonnen om het gat in mijn hart in de vorm van twee kindjes te symbolisch na te maken. Concreet en letterlijk als ik ben, heb ik gezocht naar een anatomisch correct hart en ben dat op mijn manier gaan 'maken', met stof en borduurgaren.

Ik heb glitter gebruikt, omdat ik me niet hoef te schamen, maar ze met trots mag dragen. Dat ben ik ze verplicht. Bovenstaande foto's zijn van 'Shape of my heart #1' en 'Shape of my heart #2'.

Het volgende deel van Lights will guide you home moet ik nog verder uitwerken. In de tussentijd komt er een dezer dagen weer een nieuwe kit voor een baby binnen, waarmee ik aan de slag kan. En ik ben met een cadeautje voor mijn oma bezig die binnenkort de prachtige leeftijd van 88 mag gaan bereiken! Daar verheugen wij ons op. Tot de volgende week!

#miskraam #hart #kunst #project #stof #glitter