Voortgangsblog # 35

De draad (letterlijk) weer opgepakt na het weekendje in België van mijn werk. Man en zoonlief mochten ook mee, dus werd het een heel leuk gezinsuitje. Helaas vertrokken zoon en ik met een verstopte neus, waar we nog steeds last van hebben, al is het niet zo heel erg meer.

Ik kreeg via Facebook weer door dat er weer gebreid mag worden voor het ouderenfonds. Dat betekent mutsjes breien voor de flesjes Innocent en een deel van de opbrengst gaat naar het ouderenfonds. En omdat ik dol ben op mijn en mijn man's oma (de rest is helaas overleden), heb ik de pennen maar weer gebruikt voor het goede doel.

Het is een simpel en supersnel projectje, dus heb ik er nu al 2 klaar. Klik hier voor meer informatie als je ook mee wilt doen. Je vindt er ook de patroontjes.

Met de DIY cadeautjes gaat het ook goed. Ze zijn allemaal ook al ingepakt met leuke naamkaartjes erop. Ik vind het zo leuk om te doen, dat ik er nog even mee door wil gaan. Het geeft zoveel voldoening om te geven, maar ook om het zelf gemaakt te hebben, met die speciaal die persoon in gedachten. Wat ze er daarna ook mee gaan doen, dat maakt niet uit.

Geven en iets doen voor een ander zo zoveel normaler moeten worden. In deze individualistische maatschappij is men zo op het eigen geluk gericht dat de ander in veel gevallen kan 'stikken'. Maar geluk kan in kleine dingen zitten en hoeft niet moeilijk te zijn. Een glimlach kan al zoveel doen.

Mijn kleine manneke weet dat al, terwijl hij pas ruim 1,5 jaar oud is. Laatst nog bij de supermarkt lachte hij tegen een oudere dame in een scootmobiel. Prompt kwam ze naar ons toe en zei zacht tegen mijn zoontje: "Jij maakt mijn hele dag weer goed!" En vond ik zo lief en tragisch tegelijk.

Met al onze rijkdom zijn we de simpele zaken in het leven vergeten of verleerd. Ik ben voor een terugkeer van tradities, tradities die respect tonen voor de ander.

Bijvoorbeeld als er vroeger iemand overleed en je zag een rouwstoet, dan stapte je van je fiets of uit je auto en ging (met je hoed en/of pet af) als een soort eerbetoon langs de kant van de weg staan. Prachtig vond ik dit als kind, toen mijn opa's overleden. Het was er maar eentje die het deed, maar toch.

Even stilstaan en niet dat eeuwige doorjakkeren. Ik herken het bij mezelf. Even dit, nog naar de winkel, snotneus van zoon afvegen en o ja medicijnen ophalen. Rust, meid, rust. Je doet het jezelf aan.

Vandaar dat ik ook zo van breien, schilderen en andere creatieve hobbies houd. Ze hebben iets van zen in zich. Repetitieve handelingen die je hoofd leegmaken en je rust geven. En het levert nog iets leuks op ook aan het einde.

#breien #mutsjesbreiactie #WIP