Voortgangsblog #37

Langzaam vullen de herfstknutsels het huis en dat geeft me altijd een warm gevoel. Net zoals lekker wegduiken onder een dikke deken of in een wollige trui. Ik ben geen zomers type, ik houd van de herfst.

Gisteren zijn we ook even het bos in geweest, maar het was te nat om een berg bladeren te maken. Het was wel wonderschoon gisterochtend met al die mist. En de druppels op de spinnenwebben. Lijkt bijna een sieraad.

Mijn ervaring leert het de kleine dingen zijn die het geluk brengen. Als je man je een kopje thee geeft, waar je net zooo aan toe was, maar er maar niet toe kwam om het te maken. Je zoon die je met een lief gezichtje een aaitje over je hoofd geeft en er aandoenlijk bij lacht: mama lief. Dát is puur geluk en er is geen geld aan te pas gekomen.

Inmiddels ben ik al een eind opgeschoten met alle cadeautjes en ik moet nog een paar zaken afmaken. Maar dan is de mand al aardig gevuld en dat geeft me veel voldoening. Het is veel leuker om iets voor iemand te maken, dan iets te maken zonder doel. Tenminste dat vind ik veel leuker.

Mijn nieuwe naaimachine maakt het ook zoveel leuker. Een topmachine, niets ingewikkelds. Doet wat hij doen moet en doet dat goed. Om dat nog even extra te testen heb ik nu het vinyl maar eens voor de dag gehaald. Het tasje dat aan mijn autosleutel bungelt, was op sterven na dood en daarin zit een belangrijk onderdeel van ons automatische hek. Dit wilde ik niet verliezen en heb van roze pleather een nieuw tasje gemaakt. Ritsje erin en klaar. Die kunnen we niet meer verliezen.

Toen ik zaterdag even bij de lokale Zeeman was, zag ik een prachtige kleur oker, die ik wel mee moest nemen. Ik zag er meteen een trui voor mezelf in. Dat is lang geleden, dus ben er maar aan begonnen.

Afgelopen zaterdag kwamen de vliegtuigen met para's weer over ons huis richting de Ginkelse hei bij Ede ter ere van operatie Market Garden. Voorheen was ik er altijd bij, maar sinds zoonlief er is, komt het er niet meer van. Later vast wel weer.

Ik heb het er wel eens met mijn oma over gehad. De hele lucht zat vol vliegtuigen, zei ze. En alles was schaars. Toen knutselde je niet voor de lol, je moest wel om iets van kleding aan je lijf te hebben. Ik herinner me ook een verhaal over een jurk gemaakt van parashute-stof, die wegsmolt bij het strijken. Tragisch, maar ook best grappig (nu heel veel later achteraf).

Wat mogen wij dan blij zijn dat we in vrijheid leven. Dat ik maar raak mag knutselen en doe-het-zelven! En dat ben ik zeker. Heel zeker.