Voortgangsblog #102

Blijkbaar is het in mijn bol geslagen wat opruimen betreft. En ik ben echt niet zo'n opruimerig type. Marie Kondo zou een hartverzakking krijgen als ze bepaalde ruimtes in mijn huis zag. En eerlijk gezegd: ikzelf ook. Ik kan lang doen alsof ik niets zie en over alles heen stappen, maar soms dan heb ik er echt zin in en besef ik me heel goed dat de problemen niet vanzelf weggaan.

Problemen kun je maar op één manier oplossing: er doorheen. En ook dat heb ik naast alle creatieve activiteiten gedaan. Kleding opgeruimd, maar ook mijn hobbykamer was aan een grondige opruimbeurt toe. Inmiddels kan ik weer vrij rondlopen zonder te struikelen over alle stofjes, wol en schilderspullen. En dat geeft ruimte. Ruimte in je huis en ruimte in je hoofd. En nu hup door!

Joshua's prentenboekje

Eerste van mijn goede voornemens heb ik al volbracht, zoals dat zo mooi heet. Het boekje is klaar, al ben ik niet helemaal tevreden over de voorkant. Mijn eigen fout, ik heb de marge te klein gehouden en nu mist de bovenkant van de tekst omdat die in de afloop valt.

Weer wat geleerd! Het is nog steeds leesbaar, maar het is wel jammer! Het binnenwerk is heel mooi geworden en dat is ook belangrijk.

Kunst

Mijn canopische vazen zijn ook klaar: hart en ziel. Zelf ben ik er tevreden over, maar wie weet wat ik nog in de toekomst bedenk. Want dit item is wel iets waar ik veel over nadenk.

Declutter

Ook mijn voornemen om alle kleding eens goed onder de loep te nemen heb ik volbracht. Ik heb letterlijk alle kleding op het bed gegooid en uitgezocht. Mijn hemel, wat kan een mens een hoop kleding verzamelen. Letterlijk een hoop!

Kleding die ik niet meer pas of die ik toch nooit meer aangetrokken heb (of ga aantrekken) heb ik in kledingzakken gedaan. In ons dorp hebben we kledingcontainers, dus daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt.

Ik heb nu weer overzicht en kan zowaar met mijn hangers schuiven! Wat een heerlijkheid! Hopelijk laat ik het niet meer zover komen.

Minimalistisch zal ik waarschijnlijk nooit worden, daarvoor hecht ik me te veel emotioneel aan spulletjes. Ik houd van voorwerpen met een verhaal, ze worden me dierbaar en ik koppel er herinneringen aan bepaalde personen aan.

Het is niet het prijskaartje dat het voorwerp voor mij interessant maakt, maar de emotionele waarde. Tekeningen van mijn zoon, de eerste Valentijnskaart van mijn echtgenoot. Een lief briefje van mijn moeder of de houten etagère die mijn vader voor mij gemaakt heeft, dat zijn mijn kostbaarheden. Die zal ik koesteren tot het einde.

Momenteel ben ik voor een lieve collega en haar dochter wat bedsokken aan het breien van zachte Merino wol in een oud-roze kleur. Het vordert al aardig en blijft zo leuk om te doen, dus hup weer tikken met die naalden.