Voortgangsblog #104

Het is zover: mijn peuter is een kleuter geworden! Ik ben zo trots op die kleine grote man. Op creatief gebied kan ik helemaal los gaan op de vele traktaties en dergelijke die nog volgen in zijn school carrière.

Traktatie

Helaas ben ik vergeten om van de diverse traktaties (kinderdagverblijf en school) foto's te maken. Ik heb nog wel de foto van het kartonnetje van het zakje met de dino-eieren (druiven). Dit heeft hij dus op zijn allereerste echte officiële schooldag aan de kindjes in zijn klas gegeven. En naar wat ik van de andere moeders hoor, viel het in goede aarde. Ik vind het leuk om te maken en de kleine man was er blij mee!

Breien

Op de foto van mijn 'ik ben nu helemaal 4', is ook de dino trui te zien die ik voor deze gelegenheid gebreid heb. Het koppie van de T-rex is net te zien. Deze heb ik van Pinterest gehaald, zoals zoveel van mijn inspiratiemateriaal.

De bedsokken voor mijn collega zijn ook af. Die voor haar dochter heb ook net afgehecht. Ik was bang dat ik niet genoeg wol had, maar ik heb nog 10 cm aan wol over. Dus letterlijk tot het laatste draadje. Wel efficiënt!

De grijs/roze omslagdoek staat nog steeds op de pennen en zal nu weer wat aandacht krijgen.

Haken

Op Pinterest zag ik voor mijn bestie, die erg van mopshondjes houdt, een patroontje voor een gehaakte variant. Ik wist dat ik de wol in handbereik had, dus kon ik het niet laten....

Kunst

Hoewel ik blij en trots ben op mijn zoon, gaat het me soms iets te snel. Zoals Abba al bezongen: 'Slipping through my fingers all the time."

Dat heb ik naast mijn fascinatie voor rituelen, ook altijd interessant gevonden: het ultieme souvenir. Ik heb altijd de behoefte gevoeld om iets ongrijpbaars als liefde en dierbaren, geluk en heerlijke momenten tastbaar te maken. Ik heb dekens beschilderd met de portretten van mijn familieleden. Poncho's met de steeds veranderende beeltenis van mijn zoon erop geborduurd.

Ik realiseer me net dat het overkoepelende kernwoord voor al mijn motivatie is: tastbaar. Vorm geven aan het vormeloze. Ik vermoed dat dit, naast mijn stuntelige manieren, een universele manier is van de diverse culturen om met ongrijpbare thema's als liefde en dood om te gaan. Het fascineert me mateloos en ik hoop dat het dat nog lang een thema mag blijven.

Ik ben nog bezig met de zaken die vorige keer meldde, ik wacht nog op een bestelling zodat mijn eeuwigheids-cocoon wat meer vorm krijgt. Menselijke vorm, zodat het ook wat beter toont. Zodra ik vind het dat toonbaar is, laat ik een foto zien.

Bakken

De taart is goed gelukt (nou ja, voor een beginnende amateur dan). De kleine man was er erg blij mee en dat telt voor mij het meeste. Hij had zelf ook meegeholpen met voornamelijk het aflikken van de gardes (met Monchou-botercrème), zelf vond ik het beslag het lekkerst. Manlief is meer een soort kliko, die eet alles. Een gevleugelde uitspraak van hem is: "Ik had geen kliekjes, ik at alles op!"

Makers

Mijn man is ook een maker in hart en nieren. En momenteel is hij bezig om iets te realiseren wat we allebei graag willen: een barn-door (schuurdeur) met zo'n rol systeem. En het wordt al zo mooi dat ik het hier wil laten zien.

Ik ben er zo blij mee en trots op hem. Er moet nog afgewerkt worden en gebeitst, maar dit is wel the general idea. Chapeau, mon amour!