Voortgangsblog #112

Nu we zo de vijfde week in gaan, is reflectie wel een goed verzamelwoord voor mijn week. Wat me heel erg raakt is het gebrek aan het fysiek aanraken van mijn geliefden, die niet in mijn huis wonen. Ik denk dat als ik alleen had gewoond, dan was ik nu al diep ongelukkig geweest, maar God zij dank, ik heb mijn lieve gezin. En mijn enorme stash aan creatieve rommel, sorry, ideeën, waardoor ik me niet verveel. En als het even kan, gaan we in de achtertuin spelen of zitten. En onze kleine 'ik ga al naar de basisschool, want ik ben 4' trekt ons er ook doorheen met zijn onverwoestbare goede humeur.

Ik ben dan ook erg productief geweest, zeker voor Piet Petiet. Maar nu loop ik voor uit op de zaken.

Inspiratie

Nu ik thuiswerk en mijn lief zo attent is geweest om mijn computer in de huiskamer te zetten, kijk ik vaker 's avonds naar documentaires op Youtube. En lief kan niet klagen dat ik teveel 'boven' zit... Momenteel ben ik bezig met de serie 'Craft in America'. Ik denk dat ik er al eerder over heb geschreven in een blog.

Hoe dan ook, het laat in verschillende afleveringen zulke inspirerende vakmensen zien die allerlei disciplines beheersen: keramiek, weven, glaskunst, maar ook de gewoontes rondom feesten en de zaken die daarbij gemaakt worden. Traditie en geschiedenis van onder andere de Dios de los Muertos. En laat ik daar nu vreselijk geïnteresseerd in zijn. Ik hoef dus vast niet uit te leggen dat ik deze serie verslind en het me ook nieuwe inzichten geeft.

Ik ben mij ook bewust geworden, waarom ik zo geraakt wordt door de altaars die men maakt voor de doden met goudsbloemen. Meestal echt, maar ook van crêpe papier. Deze bloemen doen me ook vreselijk denken aan de Afrikaantjes die mijn ouders altijd aan de randen van het tuinpad naar de voordeur plantten. Ik denk dat ik ze daarom zo in mijn hart gesloten heb, en waarom die kleur oranje/oker zo'n obsessie voor me is. Waarom ik er zo door geprikkeld word. Daar komt natuurlijk de hele betekenis nog bij, van het levend houden van je geliefden door dit altaar te maken. Dat is ook een oude fascinatie voor mij. Ik heb dekens gemaakt van de portretten van mijn opa's, oma's en ouders, zodat ik hen letterlijk om me heen kon voelen.

Nu ben ik weer met een stuk bezig dat ik 'langs het tuinpad van mijn vader' noem. Ik ben er nog volop mee bezig en foto's maken is nog niet gelukt, maar ik heb mijn eigen versie van het tuinpad met de afrikaantjes gemaakt. Ik heb van oker-kleurige wol goudsbloemen gehaakt. Daarvoor heb ik zelf een patroon gemaakt, omdat de andere patronen me of te ingewikkeld waren of niet 'echt' genoeg.

Zodra het klaar is, zullen hier vast foto's verschijnen. Het is een soort sieraad of muurhangsel denk ik nu. Het is ook iets wat bij de eeuwigheidscocon hoort. Dat wordt steeds meer een installatie (sprak zij pretentieus).

Piet Petiet

Ik merkte wel dat ik eigenlijk een stukje verhaal miste bij de knuffels die ik maakte. Dus nu ben ik het e.e.a. aan het aanpassen. Iedere knuffel krijgt een plaats qua beroep in een denkbeeldig dorpje. Mijn keuze om het qua namen Nederlands te houden, past daar ook bij, want het zijn modernere versies van beroepen die heel wat Nederlanders voor ons hebben uitgeoefend: visser, timmerman en journalist. Ik denk er ook over om er een boekje bij te gaan maken. Maar dat komt wel.

Boswachter Johannes is de laatste toevoeging.

Bever Kees wordt de visser. Zijn nieuw outfit is bijna klaar: blauwe visserstrui en muts. Nu alleen nog zijn stoere broek.

Beer Piet wordt de timmerman. Voor hem geldt hetzelfde als voor Kees. Piet krijgt een geruit overhemd. De spijkerbroek kan blijven. Hij krijgt er wel een gereedschapsriem bij.

En idem voor hertje Nel, de journaliste. Alleen haar outfit hoeft niet drastisch aangepast te worden, maar een tas met kladblokje met pen of iets van een potlood zal eraan worden toegevoegd. Misschien nog met een badje van de pers.

We gaan gewoon vrolijk verder en zien wel waar het spreekwoordelijke schip strand.