Voortgangsblog #79

Afgelopen weekend hebben we heerlijk genoten van het prachtige lenteweer. In de buurt hebben we hier een botanische tuin (in Wageningen), waarin een prachtige verzameling bomen staat die zo mooi in de bloesem staan rond deze tijd. We waren nog wat aan de vroege kant, maar toch stonden er toch al verschillende bomen in hun mooie lentetooi.

Er is één straatje met bomen die me altijd doen denken aan een schilderij van Monet of Van Gogh in zijn 'happy' Frankrijk periode.

Voor het geval het nog niet duidelijk was: i really really love spring!

Hier word je toch gewoon blij van?

Kunstwedstrijden

Creatief gezien heb ik op wat breien na, niet veel gedaan. Maar wat wel leuk is om te vermelden, is dat ik naast het portret van Annechien voor Project Rembrandt en mijn kraag voor Lang leve Rembrandt tentoonstelling in het Rijksmuseum, ook heb meegedaan met de Zomerexpo.

Lang geleden heb ik vaker meegedaan aan deze zomerexpositie en 1 keer met succes toen mijn foto in het Gemeentemuseum van Den Haag mocht hangen.

Dit keer hebben ze meer met een richtlijn gewerkt. Voorheen was er een thema. Nu stond Europa centraal. Ik heb lang nagedacht of ik wel mee zou doen. Dit jaar was de eerste keer dat je digitaal je werk mocht insturen en ik dacht (min of meer op het laatste nippertje) ach, wat heb ik te verliezen?

Mijn inzending heet: Het Laatste Hemd.

En kortgezegd is het precies wat het zegt. Het laatste hemd wat ik aan zal trekken. Luguber kun je denken en dan heb je ook helemaal gelijk. Maar het is één zekerheid die we allemaal hebben: we gaan allemaal sterven. Hoe rijk of arm je ook bent. Je kunt krampachtig vasthouden aan het leven en alles doen om maar niet te hoeven sterven, maar die strijd heb je bij voorbaat al verloren. Je gaat hoe dan ook dood.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb geen doodswens, ik houd van het leven en hoop nog lang te leven. Ik vind het gewoon een geruststellende gedachte dat ik weet hoe ik er later bij lig. En het gezegde luidt: het laatste hemd heeft geen zakken. Het enige wat je mee kunt nemen is je herinneringen die je in je hart hebt opgeslagen, zoals dat zo mooi poëtisch heet.

Dus heb ik helemaal met de hand, dus zonder de machine, van ongebleekt katoen een comfortabel hemd gemaakt. Steekje voor steekje. En op de voorkant heb ik een anatomisch hart geschilderd als symbool voor mijn hart/ziel. Er aan heb ik rode linten genaaid, waaraan je herinneringen kunt vastknopen.

En raadt eens: het is door de eerste ronde heen. Van ruim 3200 is mijn werk door de eerste selectie heen. De pessimist in mij weet al dat het waarschijnlijk daar bij blijft, maar ach. Wat geeft dat? Het was leuk om te doen en het houdt je bezig.

Nu ik het zo bekijk heeft het ook wel iets van Frida Kahlo weg. Haar vrije werk was ook altijd zo persoonlijk en direct. Hoewel ik lang niet alles van haar oeuvre mooi vindt, begrijp ik het wel. De strijd, verdriet en het verlies. Het is met haar verweven in alles. Zo is dat ook best te vertalen naar ieder mens, maar de een geeft er een andere vorm aan dan de ander. In mijn 'vrije' werk, (waar ik al in geen jaren meer aan toe gekomen ben), ben ik ook steeds bezig met het mobiel en zichtbaar/tastbaar maken van herinneringen. Ik heb ooit een jas met symbolen uit mijn leven beschilderd. Dat is nog steeds een W.I.P. want je wordt ouder. Je leven veranderd, dus ook die jas. Er moet nu bijvoorbeeld weer een poes bij op komen. Maar dat terzijde.

Ik heb heel lang geleden ooit een deken gemaakt met al mijn voorouders er op (ouders en beide grootoudersechtparen.

Zeker in deze tijd waarin zoveel mensen op de vlucht zijn, is het wat mij betreft een relevant thema. Wat neem je mee in tijd van nood? Naast de basiszaken, bedoel ik dan. Zeker de persoonlijke spullen zijn erg belangrijk. Voor je gevoel van geborgenheid, je identiteit en je waardeloze, maar o zo waardevolle souvenirs die je aan je 'vroeger' doen herinneren. Dát is het waar het mij om gaat.

En zoals U2 al zong:

The only baggage you can bring Is all that you can't leave behind